Weer een weekje voorbij

Na alle commotie vorige week hebben we een rustig weekendje achter de rug. Thuis gebleven, nog wat gewerkt voor school, tv gekeken, gepraat, enz. Ook nog even naar zee geweest om wat uit te blazen en te bekomen van alles. Om dan weer met goede moed aan school te beginnen. Al was het dan de beurt aan Selena om toch ook een “naklopje” van alles te krijgen. Maar ondertussen is ook zij terug volledig te been. Met de goede zorgen van onze papa en medicatie van de dokter kunnen we nu nog een week goed doorwerken voor school, om dan aan een twee weken durende vakantie te beginnen. We hebben nu nog drie dagen les, de vakantie begint hier namelijk op 1 april (geen grap). Maar we zullen dan de donderdag en de vrijdag de school eens een goede poetsbeurt geven. We hebben al wat materiaal aangekocht om dan met enkele leerlingen de muren eens goed af te kuisen en zo ook de vloer eens goed te vegen en te dweilen. Zodanig we na de vakantie dan wat decoratie kunnen hangen in de klassen.
Op school gaat nog altijd alles goed. De directeur is nog altijd zeer tevreden over ons, en het contact met de leerkrachten en leerlingen lopen nog altijd zeer goed. Ondertussen hebben we hen ook al andere methodes getoond om les te geven. Meer al ‘spelenderwijs’, en de leerkrachten zijn daar ook heel enthousiast over. Voor mij blijft de taal wel nog een struikelblok, al lukt het wel, al is het met handen en voeten en nog wat extraatjes op het bord. Maar de leerlingen zijn mee met de leerstof en zijn echt wel enthousiast.
Ondertussen zijn we het ook al wat gewoon in het nieuwe huis. T is volledig anders maar we vinden hier ook wel onze draai. Ergens is het er veel rustiger, geen last meer van de moskee. Maar aan de andere kant hebben we hier wel heel veel kindjes over de vloer. Het kan hier soms wel een crèche zijn, wat soms wel eens vermoeiend is. Maar op zich wel leuk. Woensdag hadden we dan ook een verjaardagsfeest van Moustafa, het jongetje dat in het vorig huis onder ons woonde. Er is echter wel een probleem, hij is bang van Toubab’s. Als we ’s middags ons cadeau gingen geven durfde hij het niet aan te nemen en begon hij zelfs te wenen. Heel jammer eigenlijk. ’s Avonds mochten we dan naar het feestje gaan. Daar hebben we opnieuw heel lekkere flapjes (fataillas) gegeten, zoals op mijn verjaardag. En wat gedanst en gezongen met de kindjes daar. Moustafa was in het begin weer niet te zien, maar wat later durfde hij toch te komen en ons een handje te geven. Best wel grappig allemaal, terwijl de Andere kindjes gewoon zot zijn van toubab’s. Over straat is het altijd, toubab toubab en bonjour bonjour, en handjes geven enzo. Allemaal best grappig, maar soms ook heel vervelend.
Het eten blijft hier wel wat zoeken, aangezien we toch allemaal eens ziek geweest zijn nu moesten we echt overschakelen op eten met wat meer vitamientjes. Het is nu voornamelijk zoeken naar een evenwicht tussen rijst met vis en andere pla’s zoals de groentenpla of spaghetti. We krijgen nu eigenlijk héél weinig rijst meer, en heel veel van dat ander, zodanig we dat ondertussen eigenlijk ook al gigantisch beu zijn. 3 keer spaghetti in een weekje tijd is nu toch ook teveel van het goede. Dat is echt lekker voor 1 keer in een week, want dat smaakt dan echt. Maar mama doet echt haar best, dus daar zal het zeker niet aan liggen. Wel was er vandeweek een hoogtepunt…jullie kunnen het waarschijnlijk al raden. We mochten nog eens frietjes maken. Een lekkere pla met frietjes en ei. Enige ‘nadeel’ is dat we die zelf moeten bakken en dat we daar zeker genoeg tijd voor moeten voorzien. Maar een echt nadeel is dat zeker niet, want we zijn dan zeker dat ze zullen smaken! En daar gingen we dan. Selena en ik waren van dienst die dag, de andere waren op rondtoer in de stad om nog vanalles te kopen en te zoeken enzo. We begonnen rond een uur of 5 met het schillen van de aardappelen en het snijden van de frietjes. Oke, we moeten wel toegeven dat we daar nog geen pro in zijn (enerzijds door de goed snijdende messen, anderzijds door de kwaliteit van de patatjes), maar het was wel duidelijk dat het frietjes waren die avond. Erna zijn we begonnen met een eerste bakking. Dat is hier dus gewoon in een pot met olie op het vuur. Dus even wachten tegen dat dat goed warm heeft, en dan beginnen bakken. Niet teveel in eens, en toch wat wachten eer het voor de eerste keer goed is. Maar gelukkig is er nog zo een laptop met heel goede muziek op waardoor dat alles eigenlijk echt een heel leuke bedoening wordt. Dus we maken er echt niet van om te koken, of om frietjes te maken, al duurt dit minimum 2uur eer ze klaar zijn. Het was echt heel fijn en het heeft heel goed gesmaakt. Vandaar zijn we ook op het idee gekomen een frituur in belgië te beginnen. Het zal noemen: “even geduld”.
Eigenlijk is er niet zo superveel te vertellen over deze week. Het was een drukke week voor school, maar voor de rest gewoon rustig wennen aan de nieuwe situatie. Maar uiteraard wil ik jullie geen foto’s besparen hierdoor.

NIEUW HUIS
de bagage
de kamer, zonder kasten ofzo. Dus alles ligt nu ook gewoon op de grond, of toch op een doek.
De keuken, zonder fornuis of iets. Het is met gaspullekes en een gasbekken. We hebben er maar 1 en dat is best wel ambetant als er 2 potten zijn. Maar het lukt best wel
dakterras, iets vuiler en wat minder plaats. Ook voor de kleertjes op te hangen, aangezien er wel altijd nog andere kleren hangen. Maar wel een verdiep hoger, dus zeker ook een mooi uitzicht. Nog altijd op zee ook.
Dakterras van de buren: met de schaap-geiten die wel soms leuke geluidjes maken
Douche en wc dat aan de kamer van de andere Belgjes hangt, en dus in samenspraak pas kan gebruikt worden

Anders is dit de douche en het toilet. Klein verschilletje, maar altijd leuk om toch eens te kunnen afwisselen.
Al moeten we ons dan wel héél goed voorbereiden. Toiletpapier mee: check, zaklamp (of hoofdlamp) aan: check, broek opgerolt: check en euhm...sloefkes aan

UITRUSTEN AAN ZEE
waar billie-boy even zijn evenwichtkunsten toonde (die hij dus totaal niet had)
Op de terugweg: Hé selena, kben kik lijk beetje moe...gaw niet met de brommer :)

VERJAARDAG MOUSTAFA

We kwamen og maar binnen en al die kindjes rond ons (behalv moustafa) en we moesten uiteraard dansen hé.

en z'n maatjes stonden er shiek op hoor. Echt grappig om te zien zo, heel koddig.

En foto's trekken en maar blijven lachen :)...

Etenstijd: nee, niet alles is van mij, ik was gewoon even de tafel :).

MMMMmmmm, lekker lekker lekker!

Groepsfoto

De papa en de mama en de zoon, moustafa in het midden. De andere twee waren vriendjes uit de buurt.

WELKOM BIJ EVEN GEDULD




Nog een frietje gewenst...tzal dan voor volgende week zijn hoor!

SCHOOLWERK

Kaartjes met breuken op gemaakt waar de leerlingen toch al spelenderwijs leren rekenen met breuken.

Wat wiskundige tekeningen die niet louter als decoratie van de klassen wordt bedoeld. Het kan ook gebruikt worden als inleiding van vlakke figuren/spiegeling/draaiing/illusie/...

EXTRAATJE

In het ander huis nog, wat aan het racen met mama :)

aangezien onzen amie (de chauffeur) vaak roze draagt, hebben we dan ook maar eens roze kousjes voor hem gekocht.

En aangezien onze papa zo jaloers is moest hij ook even aandacht van Selena krijgen

WAT HEBBEN WE GELEERD
na de toch wel twee weekjes wat kwakkelen hebben we het volgende geleerd:


vitamientjes zijn gezond, en misschien wel een noodzaak. Santé :D


Aangezien het bijna vakantie is en we meegaan op de inleefreis die SORA organiseert zal er gedurende twee weken niets op de blog kunnen verschijnen. Normaal gezien komt er volgende week wel nog een bericht met wat foto's en daarna zullen jullie het even zonder lectuur en foto's moeten stellen. Dat wordt dan misschien wel nog goed gemaakt nadien, al blijft het moeilijk om foto's op te laden, want het vergt echt heel veel tijd.

Groetjes vanuit het nog steeds zeer warme Senegal.

Ziekteverlof

Na de korte nachten met mister Mouse was het de zaterdag heel lastig om op te staan. We maakten namelijk een uitstap naar Touba en moesten rond 5u (in de ochtend) al vertrekken. De wekker was heel pijnlijk want normaal is het weekend er om wat uit te rusten. Maar goed en wel uit ons bed en vertrokken konden we nog een goed dutje doen in de auto want het was wel een 2 tot 3-tal uren rijden. In Touba hebben we de familie van papa ontmoet. Nadat we ons omgekleed hadden, we gingen namelijk naar de moskee en dat moest in traditionele kledij en een foelaar (een sjaal op je hoofd), zijn we vertrokken naar een heel grote moskee. Daar hebben we een ‘rondleiding’ gekregen en konden we mooie foto’s trekken. We hebben dan ook nog enkele andere plaatsjes in Touba bezocht om dan terug te gaan naar papa zijn huis. Het was ook heel warm in Touba, zeker 40°C, dus moesten we na de middag toch een eindje binnen blijven. Dit was helemaal geen probleem. Een thee’tje maken en nog een duttie doen om dan nog naar een andere moskee te gaan. Een lange dag, maar wel eens mooi om te zien.
Maar na alle korte nachten en een maand goed en wel te zijn moest het er toch eens van komen, Ellen werd ziek. Zondag was het al niet zo oké, wat buikloop maar cava nog. Maarja, maandag na het ontbijt was het père totalle, niet alleen een buikloopje maar ook wat overgeven, dus boodschap was thuisblijven en rusten. Maar zo heb ik toch een drie-viertal dagen gesukkeld met heel veel krampen in de buik ook. Opletten met wat ik wel/niet kan eten, enzoverder. Gelukkig zorgden de andere drie belgjes goed voor mij. Zo hebben ze appelmoes gemaakt dat ik kon eten met wat witte rijst. Maar aangezien de krampen niet beterden moest ik toch naar het ziekenhuis. We gingen eerst donderdag naar het ziekenhuis gaan maar wegens omstandigheden (die straks nog aan bod komen) is dit er niet van gekomen, daardoor is het vrijdag geworden. Al is het wel al beter, geen buikloop meer. Enkel nog heel wat krampen en moeite om (veel) te eten. Maar ik moet dus toch ergens iets verkeerd gegeten hebben en een lichte voedselvergiftiging opgelopen hebben. Het zal waarschijnlijk de kip van zondag geweest zijn, want die was niet door ons mama klaar gedaan en dat is toch altijd heel wat anders dan. Maar dus was het een weekje afzien en veel rusten, ondertussen al beter en maandag terug naar school!
Deze week zijn we dan ook plots half over kop moeten verhuizen. Dit omdat in het huis waar we woonden er plots te weinig plaats was voor ons allen. De bazin van het huis was er voor even terug ingetrokken. Dit bracht een hele drukte met zich mee, heel veel mensen kwamen langs voor haar. Dit maakte het voor ons heel lastig, 1) omdat we niet veel plaats meer hadden om nog te werken en 2) omdat we nu echt goed moesten opletten met al dat volk. En papa vond het ook wat lastig en is daarom op zoek gegaan naar een ander huis. En van de ene dag op de ander zijn we dan verhuist. Het is anders, even wennen maar cava wel. Geen moskee meer die ons wakker maakt (een groot pluspunt), maar vanaf er iemand wakker is en aan het praten gaat horen we ook wel alles. Maar gelukkig is dit toch meestal 1 of 2 uren later dan de normale wekker moskee. Dus op zich wel een pluspuntje. Qua accommodatie is het ook wel cava, er zijn vier kamers en dan een gezamenlijke ruimte. Aan 1 kamer is er een badkamer met douche en een wc zoals wij die kennen. Maar de andere wc is een franse wc. Dus als de andere Belgjes al slapen is het met een lichtje in de hand mikken in het gaatje, best wel grappig eigenlijk. Maar anders kunnen we gerust gebruik maken van de andere wc en douche. Heel veel is er vandeweek dus niet gebeurd, bij mij toch niet echt. Selena is naar school gegaan zoals altijd en daar nog wat informatie gevraagd en nog eens gekeken wat we nu eigenlijk allemaal kunnen doen nog. Het is nog wachten op de prijs van de kast en het hout om te kijken wat er dan nog resteert voor ander materiaal. We zijn ondertussen ook volop bezig met het maken van didactisch materiaal. Selena is bezig met spelletjes te maken en zal dat volgende week dan introduceren in de klas. Ik ben bezig met wat wiskundige tekeningen te maken voor decoratie in de verschillende klassen. En ben dan ook aan het kijken om ruimtefiguren te maken die gemakkelijk te ontvouwen zijn. Zo kunnen de leerkrachten goed tonen wat een kubus/ balk/ prisma/ kegel/ piramide/… is, ook de leerlingen hebben zo een beter beeld van de ruimtefiguren. En het handige is dat de figuren makkelijk te ontvouwen zijn, zo kunnen zo ook goed de ontvouwing/ontwikkeling ervan zien. En uiteraard is het ook gewoon handig om op te bergen als het uit elkaar gehaald kan worden. We zijn dus druk bezig om de school toch wat meer (en andere) middelen te geven. Het is nu nog een week en een half school, waar we nog heel wat in willen realiseren en introduceren om dan na de vakantie volop te kunnen gebruiken.
Door m’n ziekte en de verhuis deze week ben ik dus ook niet op internet geraakt, dus bij deze hebben jullie nog een aantal foto’s te goed.

Foto's Touba


Aangezien we heel vroeg moesten vertrekken konden we genieten van een mooie zonsopgang

Of toch voor degene die toen niet lagen te slapen :)

De grote moskee in touba


Als echte moslimmekes

Alleen het wandelen lukt niet al te goed, want de rok snijdt onderaan wat.

bij papa thuis, thee aan het maken. De broer van hem zit ernaast.

De andere moskee op de terugweg. Ook heel mooi.

Papa, fien en ik...heel aandachtig aan het kijken en aan het luisteren.

En de terugrit was, nootjes eten, wat zingen, nootjes eten en nog wat zingen.

Nog wat schoolfoto's


Lekker enthousiaste leerlingen in een veel te klein klasje

Dit is het kleinste klasje waar ze ook met 40 in moeten zitten. Dat zjin er dus ongeveer 5 per bank.

Op die manier moet er dus les gegeven worden, de leerkracht bio heeft meer dan een uur staan tekenen op het bord. Deze twee tekeningen, de leerlingen moeten dit dan trachten na te tekenen. Jammer voor degene die niet echt tekenvaardig zijn.

Met deze foto wil ik dan ook afronden.
Tot de volgende
Groetjes

1 maand voorbij

Eerst en vooral mijn excuses, want ik begrijp dat sommigen vol ongeduld zitten te wachten op foto’s die woensdag normaal op de blog komen. Maar wegens onmacht zijn die er niet opgekomen. Het was niet mijn schuld, maar wel die van meneer/mevrouw elektriciteit. Het ging namelijk zo…
Om 18.30 vertrokken we thuis in volle glorie naar het internetcafé. Wetende dat het terug een race tegen de tijd ging worden en wat stressen om eventueel nog mails op stick te zetten of heel dringende mails te beantwoorden. Maar alles voor een goed doel…foto’s op de blog zetten dus. So far so good, internet café. Een goed pc’tje uitgezocht met internet en een redelijke werking (want de vorige was na een halfuur pas echt in gang, dus voor foto’s is zo’n pc wel te mijden, of er zou maar 1 foto ofzo op komen te staan…oké…ik weet het, het is beter dan geen, maar onmacht dus!) Daar gang de site van de blog open, aanmelden, nieuw bericht, wat typen en beginnen met foto’s uploaden. Heel leuke tekst bij de foto’s zetten. Oke…nog 10 minuutjes, nog 3 foto’s…dat moet lukken. Fieuw, nog 4 minuten, daar komt de laatste foto. Juijtjes, nog m’n tekst afwerken. 2 minuutjes resterend. En jawel…toen dacht meneer/mevrouw elektriciteit, t is nu wel het moment om even uit te vallen. Dus wil ik op het knopje…bericht publiceren drukken, was er plots helemaal niets meer te zien of te publiceren. Waarop miet heel droog zei: je hebt het toch wel opgeslagen zeker…en uiteraard, opslaan…wat is dat… Ohja zegt ze, je zult dat ook geen tweemaal meemaken. En gelijk heeft ze. Echt best wel frustrerend. Mocht het nu zo jah, in begin of neem nu nog int midden zijn maar neen, echt zo ja, op de laatste stek. Was ff een argh-momentje, maar uiteindelijk niets aan te doen enja…bij deze zullen jullie ook wat geduld moeten gehad hebben. Maar geduld wordt altijd beloond…dus ik hoop dat ik er bij deze misschien wat meer foto’s opkrijg, desnoods zit ik er dan even langer (het moet natuurlijk lukken in tijd en in overeenkomst met Andere belgjes en senegaleesjes)
Bij deze dus mijn excuses…maar het was dus niet gepland noch gewild noch gevraagd. Maar zo hebben we dat ook weer meegemaakt en is er ondertussen alweer een mooi tekstje op de blog gekomen met het fenomeen ‘waarom zijn er nog geen foto’s op de blog gekomen’.
Voor de rest moet ik nu eventjes denken (aiai, alhoewel dat hier wel veel gedaan moet worden…wat is dat woord weer in het Frans (waarschijnlijk een van de meest gezegde zinnen hier)). Vorige zondag zijn we dus naar Dakar geweest. Was voornamelijk om wat ‘inkopen’ te doen, kijken naar schoolmateriaal en wat ander materiaal eventueel. In Dakar is het toch wel wat anders dan hier, hier op de markt durven ze je wel eens aanspreken en dat je moet kijken enzo, maar echt aanklampen niet. Terwijl in Dakar dat toch heel anders was, na 10 minuten hadden we al een hele meute rond ons. En verder wandelen of niet, ja, ze gingen zij mee hé. Ik vind dat ze toch zo elk hun coté moeten hebben daar zu, maarja…aan andere kant, t is ook gezellig zo heel omringt worden door die mensjes. Op zich viel het allemaal wel mee, maar het zou niet voor iedere dag moeten zijn. Maar op zich dus wel een heel drukke en lastige dag, we waren nog op een deftig uur thuis, dat wel, maar we waren toch wel moetjes zu! En dan maandag terug school, en zo zijn we wel weer een weekje zoet met voorbereiden en lesgeven en ergens tussenin toch wat proberen slapen/rusten.
Ook gebouw moskee doet nog altijd z’n werk, nog altijd stipt op tijd en als je dan nog niet echt goed weet hoelaat het is…jawel, ook dat roepen ze even…c’est cinq heure cinq (alst 5 na 5 is tenminste hé :d)
En dan nog een leuk (maar eigenlijk helemaal geen leuk verhaaltje), maar voor jullie misschien wel leuk. We hebben nu toch al een aantal diertjes gehad, al kan ik ze niet allemaal meer opsommen, maar dus kakkerlakken, de schaap-geiten, muggen, hagedissen, schildpadden (ma dat was bewust opgezocht), … Maar dat is lang nog niet alles. Ja, zwerfkatten en honden zijn er ook en ’s nachts kunnen die soms ook wel eens wat lawaai waken. Vooral de katten die waarschijnlijk in gevecht zijn om iets. Klinkt heel gezellig altijd (maar waarschijnlijk niet veel anders dan vechtende katten in belgie hoor). Ook de scheip-gaten laten boeren als ze iets willen zeggen, soms wel op heel grappige momenten. Maar tot zover dat alles…vannacht hebben we een nieuwe ontdekking gedaan. Alléja, Selena toch en ze wilde niet wachten tot wekker moskee er was om het me te laten weten…maar jawel, er is ook een mister Mouse aanwezig. Om 3uur30 werd het Selena teveel en moest ze het me wel melden…Ellen…er zit een muis in de kamer. De enige 4-5 uurtjes dat we echt kunnen slapen, ja, dan moet mister Mouse natuurlijk even komen piepen. Met gevolg dat we dus een hele nacht op muizenjacht geweest zijn. Groot is ie niet, maarja…eens je het weet en eens je attent aan het luisteren bent valt het wel op dat er iets in de kamer zit die er eigenlijk niet zou moeten zitten. Geritsel aan de zakken, papier dat je hoort…wetende dat we niets kunnen wegsteken dus dat mister Mouse gewoon overal aankan. Aan onze koekjes, aan onze cursussen, aan ander schoolmateriaal, aan onze kleren, wc-papier, … Dus ergens wilden we mister Mouse weg (en zelfs stiekem wel dood). Dus wat deden we, onze koeken buiten zetten en 1 koekje in de hoek leggen waar we wel een beetje plaats hadden. Licht terug uit en wachten met een taslamp in de ene hand en een bergschoen in de andere hand. En heel lang duurde het niet voor we terug geritsel hoorden, en jawel…richting het koekje. Dus hup, taslamp aan en zoeken waar mister Mouse zich bevond. En hij zat in het doek dat voor de deur hangt. Maarja, tegen dat we echt wisten waar hij zat en ons klaar zetten om te slaan was hij al lang de piste in. Zo hebben we mister Mouse toch twee maal gezien, maar dat was het ook. En dus hebben we nog een kamergenoot bij. Maar papa zal vandaag valletjes kopen in de hoop dat mister Mouse dus niet zo intelectueel is als de muisjes in het Belgenlandje. We zullen dus zien hoe het verder evolueert, maar het is dus zo dat het een wel héél korte nacht was nu.

Genoeg tekst, op naar de foto’s
VERJAARDAG

De andere belgjes hebben een hele middag aan het eten gewerkt; terwijl wij nog 4 uur naar school moesten. Lekkere flapjes waren het.

Alles in gereedheid brengen en nog even wachten om te beginnen spelen.

En de andere belgjes stonden me beneden al op te wachten met een kaarsje in de hand.

En toen werd ik geblinddoekt...spannend allemaal

En spelen maar...zalig om te horen

Vol verbazing aan het kijken...zelfs met de boekentas nog aan.

Arthur (Babakar, kleine broer) was heel blij, dan ook de move van hapyness

En toen mochten de pintjes komen...voor de andere belgjes was dit al meer dan 2 maand geleden...het was duidelijk te zien :)

En dan wat tijd voor nog meer foto's. Dit is de kleine broer van Sidy (Moussa)

Papa aan de linker kan en onzen ami(de chauffeur) aan de rechter kant.


Groepsfoto met muzikanten en andere mensjes

Wat babbelen en eten in papa's kamer. In het wit mijn leerkracht wiskunde, daarnaast (in het blauw) de adjunct=directeur en dan in het groen (aan het hoofd) de directeur van onze school.

Na alles kon arthur nog altijd happy zijn :) En ik uiteraard ook. Twas top

M'n supercadeau van selena en het kaartje van Kevin (heel toepasselijk)

De kom fruitpap met het gekregen fruit...

En lekker dat het was. (wel heel veel, maar met 4 toch in een mum van tijd op)

De zondag naar Dakar geweest en daar was het hoogdag:

jawel; een lekkere pizza.

En het kon even niet op...fruitpap/pizza en de maandag:

lekkere groentjes.

Nog iets grappigs...we zijn aan het rijden en haalt papa even heel leuk zijn sleutel uit het contact...maar erg is dat niet, blijven rijden


En om verhaal mister Mouse af te ronden…we’ve got him :).

1 nacht wakker liggen en niet vinden, oke…maar twee was teveel. Nog niet goed in ons bed en ik hoorde mister Mouse alweer. Kzegn jah, neen é…licht aan en op zoek. We hadden al een plan uitgedokterd, we gingen de deur openzetten en een koekje net buiten leggen, en als we hem daar hoorden hup…deur dicht hé. Maja, we deden deur open en papa was daar dan. En wij jah, jis daar weer é, mister Mouse. Papa en de chauffeur heel lachen maar Papa meende het toen wel. Korte Mette mee maken é. Alle zakken opheffen en weg zetten, de zetel opheffen, echt grappig eigenlijk…met z’n sloefke in de hand…wij ook met een schoen in de hand…maar niets é. Papa ook vanja, jis veel te vlug é. Maar we hebben hem nergens zien lopen dusja, kon lijk niet geloven dat ie al weg was. Papa was goed de kamer uit, we wilden alles terug zetten, alleja, de zakken wel in de hoogte laten staan, want hij zat weer aan m’n oma-zak, blijkbaar moet er daar iets heel interessant te vinden zijn. En lijk dat we de zetel terug op z’n plaats aan het zetten zijn hoor ik geritsel. Kzegn Selena, ie zit nog in m’n zak é. Ma papa had al keer goed aan die zak geschud en gezegd, neenee…daar zit ie niet. Maar tkwam echt van daaruit, en ik wil zo nog een duwtje geven aan de zak en jawel…hup, daar was z’n kopje…we stonden oog in oog, maar helaas had ik 1) niets meer in m’n handen 2) kon ik helemaal niet op die zak slaan want er zat nog vanalles in. En in een natuurlijke reflex kwam er enkel ‘PAAAPAAAAAA’ uit mijn mond en toch ook wel uit Selena haar mond. En wij, hij zit in de zak. Papa hup, die zak pakken toe draaien en naar boven…man, echt hilarisch allemaal. Enja, we hoorden papa boven dan zo af en toe keer slaan en aan m’n zak schudden en ik…ooh, al m’n materiaal :p. En wij hier staan lachen met de chauffeur dat mister Mouse verstoppertje met hem aan t spelen is enzo. Echt, hilarisch allemaal. En plots horen we papa echt doorslaan en meer dan 1 keer, en wij…jah, zou ie em hebben. En uiteraard had ie mister Mouse nog mee naar beneden, allemaal heel grappig. Bij deze dus ook hiervan een bewijs…mister Mouse is niet meer…En gelukkig dat we waren, en slapen dat ik gedaan heb, tgoo :). Al was het toen alweer 1uur en om 5uur de moskee en dan om 7uur opstaan voor schooltje, 8uur les. Twas toch lastig. Maar we zijn toch ergens content, geen geritsel meer ’s nachts en geen geknabbel meer aan onze koekjes/zakken en kleren. Blij dat het maar een 2 nachten geduurd heeft, want slaap is hier heel kostbaar!


En jawel, ondertussen hebben we toch ook al materiaal voor school verzameld en ook een avondje bezig geweest met poloden te slijpen. Maar met een leuk muziekje was dit geen probleem. Een plezierreisje is het zeker niet dus. Veel voorbereidingswerk voor het lesgeven. Ondertussen hebben we ook eens samengezeten met de directeur en onze promoter en na wat rondkijken weten we toch al wat we kunnen doen. We zullen voor elke klas een box maken met een hoeveelheid aan materiaal. Daarin zullen blauwe en rode balpennen zitten, passers, gummen, potloden en kleurpotloden en dan een geodriehoek. Eerste verbazing...een geodriehoek kennen ze hier niet. Dus dit zal vanuit het belgenlandje moeten komen, maar normaal gezien zal dit wel lukken. Dus met het geld zullen we hout kopen om 10 kisten te maken. De bureau van de directeur ligt er ook altijd slordig bij en daarom zullen we ook een kast kopen. Dit enerzijds om het materiaal weg te kunnen steken, zodanig het toch niet binnen de kortste keren weg is. En om dan ook zijn bureau wat te kunnen verlichten. Dan moeten we kijken hoeveel we nog over hebben, volgende week zullen we prijs weten van dat alles. En indien we nog genoeg over hebben willen we graag ook de klassen wat fleurrijker maken. Dit door eerst en vooral een goeie poetsbeurt te geven. En dan willen we dat elke klas een doek schilderd, zodanig het toch ook iets persoonlijks is. Maar door dit doek dan in de lokalen op te hangen krijgen we toch een ietwat leuker gevoel. Maar dit is nog een idee, eerst moeten we zien hoe alles wat loopt en ook als het mag van de directeur. Maar bij deze hebben we na wat kijken zeker de indruk dat we hier nog kunnen helpen. Er wordt heel veel materiaal doorgegeven wat echt voor veel 'vertraging' zorgt. Hopelijk zal het allemaal lukken, maar we hebben er goed oog in.

Bij deze hoop ik dat ik woensdag goed gemaakt heb. En anders is dat gewoon jammer voor jullie, maar het was uit onmacht.

Voila, de groetjes daar, veel lees- en kijkplezier. En jullie hoeven jullie niet in te houden in de reacties hé...t is nogal magertjes vind ik persoonlijk. Het is altijd leuk om te lezen enerzijds wat jullie ervan vinden maar ook anderzijds hoe het daar gewoon is.

Groetjes aan allen daar en tot een volgende zitting.