Hier dan het verslag aangevuld met foto's.
Zondag 4/04
Zaterdag was er nog een verjaardagsfeestje van iemand. Dit was gewoon op straat waar heel veel mensen stonden te kijken naar de dansers en muzikanten. We konden alles van op de eerste rij volgen. We kregen eigenlijk best wel een VIP behandeling, wat niet bij iedereen in de smaak viel (die indruk hadden wij toch). Het was echt een héél drukke bedoening, op een moment was het zelfs superhectisch. Alle mensen van de ene kant liepen plots op de ‘dansvloer’, het was namelijk zo dat er een rechthoek gevormd werd door de kijkende mensen. We begrepen er niets van, maar wij bleven wel zitten. Wat er aan de hand was weten we nog altijd niet, we dachten eerst dat er een auto wilde passeren, maar dat was het niet. Blijkbaar moet er ergens een klein brandje ofzo ontstaan zijn, geen idee. Maar dus plots wel heel hectisch en best wel beangstigend. Door de twee dagen in school te kuisen was het ook heel lastig om te blijven zitten. We waren namelijk pas na 12uur middernacht vertrokken met toch al wat pijn aan de rug. En na zo’n twee uur op de harde grond te zitten, duwen van alle kanten te krijgen, begon het allemaal toch wel wat door te wegen. Uiteindelijk zijn we rond een uur of drie vertrokken naar huis om toch rond 4uur ons bedje in te kruipen. De andere Belgjes zijn nog wakker gebleven omdat er nog iemand ging komen. Maar zondag moesten we zowiezo allemaal vroeg opstaan. De andere Belgjes om nog wat was te doen, wij omdat we nog naar de bank moesten.
Dus rond 8uur stond de wekker, het was dus een zeer korte nacht en nog met pijntjes in de rug. Om 11u moesten we dan klaar staan om met de bus mee te gaan naar Dakar waar de rest van de groep omstreeks 15u aan kwamen. Zo gezegd, zo gedaan. Rond 11u waren we toch ongeveer klaar, maar Senegalees uur kennende, hadden we nog wel wat tijd. Zo werd het 12 uur, en toen waren de andere Belgjes ongeveer klaar met wassen. Maar geen nood, het werd 12u30 / 13u / … wij al beginnen denken, oei oei, als we nog naar Dakar moeten, het zal nog nipt worden. Wij vragen aan Billie-boy als hij van iets wist, maar ook hij wist van niets. Dus wij maar wachten en ons afvragen wat er aan de hand is. Want uiteindelijk kwamen de anderen wel om 15u toe en is het naar Dakar toch wel een uurtje rijden, als het geen weekend is + als het geen feestdag is. En het was dan nog eens Pasen + ze vierden hier ook 50 jaar onafhankelijkheid + er was nog een combat Luth (een soort gevechtsport) in Dakar. Reden genoeg dus om vroeg te vertrekken, maarja…wachten dus. En ook eten hadden we nog niet gezien. Plots toch telefoon, Billie-boy in een rush naar buiten, nog vlug zeggen dat we alles moeten klaarzetten. We moesten dan uiteindelijk met 2 taxi’s naar een bepaald punt waar, wij dachten, de bus ging passeren. Maar het was toen al twee uur gepasseerd dus ging het echt héél nipt gaan worden. Eens op dat punt, was het weer wachten en ons vragen stellen, want we begrepen het echt niet wat er gebeurde. Wat er eigenlijk afgesproken was zeker niet, dat was duidelijk. En de klok tikte maar verder, dus naar Dakar gaan, mee met de bus, dat leek ons vrijwel nog onmogelijk. We vroegen nog eens aan Billie-boy wat nu eigenlijk de bedoeling was, en blijkbaar kwam sidy z’n vrouw om ons om dan jah…geen idee naar waar te gaan. Het was echt allemaal heel wazig, en wij dachten ook, als we dan met 1 auto en 5mensen + onze bagage moeten reizen…hmmm, dat lukt zowiezo niet. En om dan nog een taxi extra te nemen om naar Dakar te gaan, om dan eigenlijk met de groep terug te moeten keren naar Rufisque. Want daar was het huis dat we in verbleven, op zo’n 10minuten van ons huis. Maar sidy wilde dat we gelijkgesteld werden aan de groep, zo was de afspraak. Dat we dus met pak en zak meegingen met bus, zodanig we vanuit Dakar 1 groep waren. Maar dat zat er dus duidelijk al niet meer in. Toen kwamen er toch drie auto’s, met daarin onder andere onze mama en nog enkele gekende gezichten. Dus hup, boeltje inladen, wat proppen en het lukte wel en dan reden we gewoon naar het ander huis. Eens in het ander huis zijn de vrouwen dan begonnen aan ons middageten, frietjes met ei. Rond 4u30 hebben we dan ons middagmaal kunnen verorberen. Honger hadden we zeker en smaken deed het ook. Ervoor en erna was het wel even verloren lopen. We hadden nog geen kamer om te kunnen zeggen, we leggen ons wat. Dus voor het eten lag ik er tussen de bagage wat sufjes bij, zo toch proberen de ogen open te houden. Na het eten hebben we toch een bed opgezocht om wat uit te rusten. Net voordat we ons in een bed plooiden belde papa met een korte uitleg. Blijkbaar had de bus een panne en is die dus niet op tijd bij ons geraakt waardoor ze onmiddellijk naar Dakar moesten. Dus kropen we in bedje met gedacht dat ze er nog niet zo vlug gingen zijn. Dan wat bedje liggen en een tukje proberen doen. Bijna vertrokken, hoorde ik heel veel lawaai…en jawel, daar waren ze al.
Het was toch wel even een hele drukte, en nog met een slaperige kop is dat ook niet zo ideaal. Eerst wat kennismaken en daarna eten. Heel veel honger hadden we nu ook niet aangezien ons middagmaal zeker nog niet verteerd was. Het eten is best wel vreemd nu, zo terug aan een tafel. Elk heeft een bord en jawel, bestek…hier kom je wel tot besef hoe vlug je iets gewoon bent en hoe moeilijk het is om toch terug over te gaan naar het ‘gekende’. Hier is het eigenlijk ook helemaal niet zo leuk om terug zo te moeten eten. Het is echt wennen, en ook…heel handig met bestek zijn we niet meer. Dusja, toch maar met onze handen eten…heel jammer voor de anderen dan maar . Na het eten was er nog een vergadering, om toch de grote lijnen wat mee te geven en om nog wat uitleg te geven aan de groep wat er wel en niet verwacht werd. Zo hetgeen wat wij ook de eerste dagen gehoord hebben, wat wel belangrijk is natuurlijk.
Daarna nog wat gepraat en nog wat gewerkt voor school. Nog veel gelachen en zo werd het toch weer 1 uur.
Maandag 5/04
Normaal gezien konden we uitrusten, maar dat was buiten al het lawaai gerekend. Omstreeks 7u was er al een hoop lawaai, dus veel te vroeg wakker. We hadden maar om 10 uur onze eerste les. Maarja, het mocht niet baten. Toch nog wat blijven liggen en om 8uur dan toch maar opgestaan. Met een handdoekje in de hand, klaar voor een frisse douche…rarara, er was geen water. Best wel grappig, want de avond ervoor hadden we de groep nog redelijk gerustgesteld dat er toch altijd wel water is. Al is het reserve in basins. Maar aangezien we hier nog maar waren konden er nog een reserves aangelegd worden, dusja…even geen water dan maar. Best wel grappig om de anderen daarover bezig te horen en zo bezig te zien. Voor ons maakt dat niet echt meer uit, we weten ondertussen toch dat het water ooit wel komt. Het blijft toch wennen, best wel raar om plots in een ander huis met heel wat andere mensen te zitten. In begin was het dus wel wat zoeken. Ook het huis is eigenlijk veel te sjiek, voor ons er toch een beetje over. Echt raar om dat zelfs hier al te beseffen en te zeggen, zelfs hier kan de luxe ons als overstijgen…wat zal dat dan geven als we eens terug in het Belgenlandje zijn. Maar dus om verder te gaan. Geen water, dus ook geen douche. Dan maar op naar het ontbijt. Blijkbaar waren al heel veel mensen wakker (om niet te zeggen allemaal, buiten de andere 2 belgjes die hier al even vertoeven, die lagen nog uitgeteld maar waarschijnlijk ook al wakker in hun bed) Ook hadden de meeste al ontbeten of waren ze aan hun laatste hap bezig. Tegen dat ik goed begonnen was zat ik daar zo nog mooi alleen te blinken. Ook best wel raar, het is vakantie, ook voor de anderen, maar toch tegen 8u30 al allemaal gegeten…aiaiai. Maar daar kwam de redding, Miet was ondertussen ook opgestaan en kwam ook ontbijten. Zo hebben we toch met z’n tweetjes kunnen ontbijten. Fien had wat last van haar hoofd, waardoor ze nog wat langer bleef liggen. We hebben mooi een broodje voor haar aan de kant gehouden. Aangezien de anderen dus al allemaal klaar waren en een wandeling naar zee wilden maken, zijn zij dan vertrokken. Terwijl wij nog steeds genoten van ons ontbijt. Voor ons is het uiteindelijk ook vakantie, dus lieten we ons niet echt opjagen (wat anders ook niet het geval zou zijn). En zowiezo, geen nood, er rest ons nog twee weken om naar zee te gaan. Selena is wel meegegaan aangezien zij al klaar was. Zij hebben een mooie wandeling gedaan en ook gezien hoe ze de schaap-geiten wassen.
Wij hebben dan nog wat genoten van het uitzicht op het dakterras en nog wat geluierd en liggen keuvelen op bed. Tegen dan was de groep teru. Konden we eten en dan nog wat rusten, of praten en elkaar wat beter leren kennen. Zo heb ik toch een eind gepraat met Moussa, de jongere broer van Sidy (die ook op m’n verjaardagsfeesje was). Maar ik kende hem toe nog niet en heb hem dan 5 minuutjes gezien, dus was het wel leuk om keer een praatje te maken. Ergens is het wel echt moeilijk om een deftig gesprek te hebben, maarja, het was toch heel lang. Wel net iets te lang in de zon gezeten, maar dat kleurt zeker wel bruin…geen probleem dus! Genoeg geluierd dan, rond 15u30 zijn we dan toch begonnen aan onze eerste les, Tsabar. Dat is jah, zo een jambe maar iets smaller en hoger. En je bespeeld dat met 1 hand en 1 stokje (in de andere hand dus). Iets wat denk ik niet zo gekend is, ik kende het ook niet. Het is best wel leuk, maar toch niet heel m’n ding, ik heb het meer voor de jambe.
Na de tsabar toch nog even jambe gehad, zo een intro omdat we nog wilden gaan dansen aan zee.
Dus na dat alles op het dakterras, zijn we naar zee gegaan voor de Afrikaanse dans. Heel leuk, maar wel super vermoeiend.
We hadden ook heel veel bekijks en sommigen durfden zelfs wel eens te lachen…maar dat deden we zelf ook dusja, geen probleem hé. Het is toch iets aparts zo, die bewegingen zit helemaal niet in ons lichaam, dus is het wel heel moeilijk. Maar tot nu toe lukt het toch wel een beetje. Het zal waarschijnlijk wel basis/basis zijn, maar dat is al meer dan genoeg voor ons. En het is dus wel superleuk dat we het aan zee kunnen doen. Tussendoor, in de pauze even met de voetjes in het water om er dan weer even tegenaan te gaan. Terug thuis was er water, of toch op het gelijkvloers (en daar is onze kamer), dus hup, vlug een deugddoende douche genomen. De anderen moesten zich behelpen met basins gevuld met water. Maar zo zijn ze dan ook onmiddellijk goed ingeleefd hé. Het water had namelijk nog geen druk genoeg om al tot boven te raken. Dan goed gegeten en nog wat keuvelen, het programma voor morgen overlopen en niet te laat bedje in.
Dinsdag 6/04
Er stond ons een drukke dag te wachten. Om 9u begon de les jambe, om 10u30 dan de les tsabar. Alles ging wel behoorlijk goed. De jambe lukt voor iedereen, de tsabar dat is toch iets anders. Om 12u eten om dan een uitstap te doen naar Lac Rose. Dus na het eten onmiddellijk vertrokken en na een goed halfuur (of iets langer) rijden waren we er. Lac Rose is een zoutmeer dat als het warm genoeg is een heel mooie kleur heeft. Bij ons was het oranje-rood, maar normaal gezien kan het nog roder, dit ligt aan de warmte. Het was wel heel mooi om te zien. We hebbe het lak dan overgestoken met een typisch bootje. Een stuk of 6 mensen konden daarin, en dan een ‘chauffeur’ die constant met een lange stok ons verder duwde. In het begin was het wel goed zoeken naar een evenwicht, anders zou het bootje omkantelen. Ook was het opletten dat er niets kraakte, want nadat iemand ging zitten in het midden zei het toch wel even krak en was het toch even kijken als we nog konden zitten waar we wilden. Onderweg hebben we toch nog wat moeten stuntelen om tot een goed evenwicht te raken. Maar eens goed vertrokken lukte het wel en zo ver was het ook niet.
In het meer zelf waren er ook mensen aan het werken. Dit lijkt mij geen zo’n aangenaam werk aangezien het water echt vol met zout zit en dus wel je lichaam aantast. De kleine wondjes die wij eventueel hadden piekten toch ook wat, al is dat dan niet zo erg. Maar zij haalden dus zout uit het water met een soort net, die gooien ze dan ook in zo’n bootje. Er lagen op sommige boten al een mooi hoopje zout, het zag er wel niet uit, het was grijs-zwart. Maar na een goed wasbeurtje heb je dus puur zout. Aan de overkant hebben we dan een wandeling gemaakt door de duinen, een tweetal kilometer. Heel leuk en mooi om te doen, een beetje vermoeiend omdat de duin toch wel even in de hoogte was, maar nadien konden we genieten van een prachtig uitzicht op volle zee met goede en mooie golven. Dan verder gegaan tot aan zee, even gepootjebaad en daar nog even wat uitrusten om dan terug te keren naar de bootjes.
Opnieuw de oversteek te maken, met dezelfde mensen in dezelfde bootjes , aangezien we nu al wisten hoe we moesten zitten. We waren dan ook redelijk vlug weg, en op het einde nog een klein “sprintje” om toch maar als eerste aan te komen. Best wel grappig om toch zo een bootrace met 2 boten te doen, de rest lag te ver achter om nog mee te doen aan de eindsprint. Dan terug de bus op, wat proberen rusten, want eens terug thuis moesten we naar het strand om onze dagelijkse sport te beoefenen, de Afrikaanse dans. Deze keer was het echt heel intensief, nieuwe bewegingen die best wel lastig zijn. Maar het is een goede gymnastiek laat ons zeggen. Na dat alles toch een goed fris douchke genomen, al was die wel heel kort. De anderen hadden namelijk nog water nodig en wilden hun basins vullen, dus werd ik wat opgejaagd. En zo heb ik toch een nieuw record in het snel-douchen, maar het deed zeker deugd voor de tijd dat het duurde. Het avondeten was zeker welkom en iedereen at zijn buikje goed vol. Nog wat praten en dan toch tegen een uur of twaalf het bedje in. Rust hier is echt wel nodig want het zijn echt wel lange dagen met genoeg bezighoudingen.
Woensdag 7/04
Opnieuw les om 9u. Eerst jambe, dan terug tsabar. Eerst nog een herhaling van de geziene ritmes en dan nog een stukje bij. Zo zal dat waarschijnlijk een twee weekjes gaan. Zodanig we op het grote slotfeest de vrijdag toch een stukje kunnen meespelen. Het eten kwam dan iets later dan gewoonlijk, dus na 12u, maar dat zijn wij wel gewoon dus geen probleem. Het was zelfs een gelegenheid om nog eens met nieuwe Senegalese mensjes te praten. Er zijn er hier namelijk heel veel om voor ons te zorgen, dus we kennen nog lang niet iedereen. Na de middag hadden we dan even wat tijd om te rusten, wat ook wel welkom was. De lessen en de weinige uren slaap wegen toch wat door, maar het is hier heel gezellig dus is dat allemaal geen probleem hé. Rusten kunnen we altijd wel nog doen, op de lange busritjes of eens terug in België…zelfs op het vliegtuig dan, nog tijd genoeg! Om 16u was er dan opnieuw Afrikaanse dans aan het strand. We blijven veel bekijks hebben, maar we vinden het eigenlijk allemaal toch wel leuk, al kunnen we er niet echt iets van. Zijn echt bewegingen die niet in ons lichaam zitten. En dan kwam er een eerste momentje zonder elektriciteit. Ergens jammer dat het niet lager duurde, want op zich vind ik dat wel nog gezellig. Zo met kaarsjes of een taslamp of gewoon in de donker wat praten. Het is toch iets rustgevends. Ik dan naar beneden, naar de kamer om een taslamp. Waar de papa van miet, luc, visjes aan het bakken was en toch wat aan het sukkelen was aangezien zijn taslampje het aan het begeven was. Dan maar even het licht in de duisternis geweest en de taslamp gegeven. Best wel grappig, de vrouw die er ook bijzat nam zo mijn taslamp, en zei toen…daar, die emmer…neem die emmer (in het Frans é), en ik kijken…ma dat was de chocopot. En ik, welke emmer, ewel, die emmer, en ze scheen met de taslamp naar die chocopot. En ik nog eens, maar das de choco, neem da zeg ze. En ik dat nemen. Zij kuist het beetje af, legde er een doekje op, alle zeg ze…zet je :). Het was dus m’n stoeltje, ellen zat op de chocopot. En da zat zo slecht nog niet zu. Dus ik bij hen gaan zitten, visjes bakken. Zoals op de barbecue, kooltjes waar er toch nog een goed vuurtje inzat en dan een netje waar de visjes in folie op lagen. Dus zoals wij dat thuis ook wel kennen hé, en met dat de elektriciteit dan even uit was, echt héél gezellig om daar te zitten. En dan eens aan het praten geslagen met papa luc blijf je gewoon zitten tot het eten klaar was. En uiteraard mochten we ook proeven, echt lekker. Merci aan papa luc :) ! Na het eten moesten we nog een stof kiezen voor onze traditionele kledij voor op de feest. Normaal gezien moesten we allemaal in dezelfde stof gaan, maar aangezien het moeilijk is om met 15 dezelfde mening te delen zijn het toch twee stofjes geworden. Maar dat maakte niet zoveel uit, het is uiteindelijk wel mooi. En deze keer mochten we ook kiezen tussen een broek of een rok, dus de keus was al snel gemaakt. Al moet ik toch zeggen dat onze andere broek net iets beter zit, maar het zal ook wel wennen. Dan nog wat napraten en jawel, weer veel te laat bedje in.
Donderdag 8/04
Weer veel te vroeg dag en ook terug een druk programma. Zoals gewoonlijk de lessen jambe en tsabar in de voormiddag. Maar om 11u moesten we al vertrekken naar een dorpje, Jasa. Het was toch een goed twee uur rijden en het was er ook heel warm. Daar werden we verwelkomt door de Marabou (dat is een persoon die een hoge functie heeft bij moslims). Daar werd er nog een container geleegd met materiaal voor het ziekenhuisje.
Dit gebeurde allemaal onder luid gezang, waar sommigen toch wel een krop van in de keel kregen.
We hebben daar ook goed gegeten. Na het eten nog een woordje van bedanking en nog wat gezang om dan terug gedurende een goede twee uur in de bus te zitten. Eens thuis moesten we onze ‘valies’ voor een drietal dagen maken aangezien we vrijdag naar de brousse vertrokken. Daar is het héél warm en het is echt een heel eind rijden, op de kaart zag het er drie maal zo ver uit als de uitstap vandaag naar Jasa, dus dat beloofd. Om 7u ’s ochtends moeten we vertrekken, dus deze keer mogen we het niet telaat maken.
Vrijdag tot …
Voor degene die geïnteresseerd zijn hoe ziek een mens wel kan zijn. Zo niet, ga gewoon naar het volgend stuk (vrijdag 9/04). Het begon dus allemaal de vrijdag…
Het was opnieuw vroeg opstaan want we gingen naar de brousse. Naar een klein dorpje, daga genaamd. Ze hadden ons gewaarschuwd dat het een lange en zware rit zou worden omdat het daar ook heel warm is. Zeker een 50 graden (als het niet meer is) omdat het jah, binnenland is hé. Das beetje zoals wij, in rufisque zitten we aan de zee en hebben we wel een verfrissend windje. Maar daar is het dus wel heel warm. Een beetje te vergelijken met Touba (waar we de grote moskee bezocht hebben) van warmte, al was het toch net iets warmer, zo op de bus ook. Maar dus, ze hadden ons gezegd, vroeg vertrekken. Ik was me al aan een uur of 5 verwachtende, maar het was om 7uur vertrekken. Dusja, tegen 6.30 ontbijt nemen en dan aanzetten hé. Maarja, Senegalees uur, aan het ontbijt begon het al. Neenee, t is maar om 8 uur vertrekken, uiteindelijk is het toch groot 8u30 geworden. Nu, allemaal goed en wel, geen probleem enkel dat het wel vlug warm kon worden dan. Eens vertrokken met alles erop en eraan. De bus zat goed vol, zowel in als op de bus was het goed gestapeld. Tijdens het rijden stopten ze wel vaak om, of iemand nog mee te nemen, of iets te kopen of…geen idee wat nog allemaal. Maar dan toch voor een goed eind vertrokken. Na enkele uren in de bus was het toch even tijd voor een tussendoortje en een plaspauze, het was dan al 12uur gepasseerd en aan middageten moesten we nog even niet denken. Dus dan maar een tussenstop met een banaan. Ook was het nodig omdat er iemand niet goed was, zodanig hij toch even uit de bus kon en wat koud water op zich kon nemen. Bij ons ging het toen nog allemaal goed en wel, al begon de rug en de benen toch op te spelen bij mij. Maarja, dat is ook normaal na enkele uren op een bus te zitten. Een beetje verder gingen we dan eten. Ik denk dat we ongeveer rond een uur of 2-3 ons middagmaal gehad hebben. Dat was een lokaal ziekenhuisje dat ons ontving en waar we dus in het heetst van de strijd even konden uitblazen. En daar liep het mis, het eten smaakte mij al niet. Dus na 4-5 kleine hapjes rijst was het voor mij al genoeg. Dan wat proberen rusten in de “frisse” kamer met zetels. Mijn benen deden toen ongelooflijk veel pijn, dus even benen de lucht in en zo toch een halfuurtje kunnen rusten. In de hoop dat we dan goed verder konden, maar dat was buiten het lichaam van Ellen gerekend. Keer we moesten vertrekken, nog even aanpassen aan de warmte buiten. Dus alles op het gemak. Maar als ik rechtstond voelde ik me echt niet zo goed, niet enkel de rug en benen deden pijn, ook m’n nek speelde op en m’n maag draaide wat. Dus eens buiten in de warmte kreeg ik echt een slag, moest ik me onmiddellijk terug gaan zetten. Kwam er dan ook iemand van de Senegaleesjes met een koude sjaal om rond me te leggen, dat deed wel heel veel deugd. Maar het was niet zozeer de warmte die me toen parten speelden maar vooral de rug en nek die uitstraalden naar m’n benen en hoofd. Waardoor ik dus heel slecht was en ook een gevoel had dat ik moest overgeven. Dat heb ik nog kunnen binnenhouden tot we ter plaatse waren. Het was nog een behoorlijk eind rijden en ook geen weg meer maar gewoon jah, een zanderig weegje waar je met een 4x4 zelfs al mee afziet, dus laat staan dat de bus niet ietwat veel heen en weer schudde. Maar met de koude sjaal kon ik me wel behelpen. Af en toe wat water bij doen en ook het hoofd wat afkoelen, dus dat ging wel nog. Maar eens daar toegekomen, uit de bus gestapt en terug gezeten kwamen de eerste traantjes van onmacht en pijn toch te boven. M’n lichaam wilde echt niet meer mee, maar alles moest nog eerst uitgepakt worden voordat ik me kon gaan leggen om wat te rusten. We dachten dat het daarmee wel opgelost ging zijn, even platte rust en volgende dag terug volle gas…ook mis gedacht dus! Eens alles ongeveer geïnstalleerd was, ik mijn pillekes binnen genomen had en me nog net niet gelegd had, voelde ik het al opkomen. Het binnenhouden was niet meer te doen en bij de wc raken ook niet aangezien ik die nog niet wist zijn. Dus vlug een zak zoeken, jaja, niet onmiddellijk de kamer gezegend (al lagen we ook in een lokaal ziekenhuis met ziekenhuisbedden, ging dus heel toepasselijk geweest zijn) en hup, twas eruit é. En het leuke was dat er toen net even niemand was en, jawel, er toch geen gat in de zak zat zeker…héél gezellig, echt tof! Juist Bo (de zoon van sidy die nog niet zo goed nederlands kan) was er, en ik hem maar zeggen dat hij die andere zak daar moest nemen. En hij bedoelde het goed maarja, hij nam alles behalve die andere zak. Nuja, het is ook goed gekomen, chère omar (of 50 centimeter) was er vlug bij en heeft het boeltje overgenomen. En wat de kuising betreft, beste remedie…beetje zand nemen en erover strooien :p. Nu terug wat ‘grappig’, toen echt afzien! En dan jah, werd ik gedrogeerd door jan en alleman. En heb je dat al genomen, en neem dat eens en dat nog…ik mooi luisteren, kon niet veel anders en had ook niet de fut om tegen te sputteren. Maar het was echt afzien, m’n lichaam deed zoveel pijn, nog nooit meegemaakt. Ik wist zelfs niet hoe ik moest liggen om toch maar even ‘geen’ pijn te hebben. M’n nek zat zo vast als het maar kon en m’n rug jah, die straalde echt negatieve stralen uit naar m’n benen. Nadat ik dan weer met wat koud water behandeld was, hebben we toch ook eens m’n temperatuur gemeten en ik nog, tgoo…koorts, ik maak echt niet vlug koorst, of heb dat bijna nooit. Maar jawel, ook die was van de partij, met een goede 38,5° lag ik daar toch wel ietwat te creperen. Remedie, pakt ook nog een Dafalganske…hup, nog een pilleke binnen. En dan nog wat fris water op me en gaan rusten op het dak. Eerste keer dat ik met de matras op een dak mocht liggen, het was toen al avond dusja….de muggetjes. Maar blijkbaar mochten degene die wilden daar ook buiten slapen, dan wel met een muskietnetje, maar dat was voor ik nog niet het geval. Dus boven op het dak gaan liggen, inderdaad wel nog een verfrissend windje. Maar was het dat maar, wist ik maar eens hoe ik kon gaan liggen. Nuja, even later toch ergens een ‘tukje’ gedaan. ’s Avonds, etenstijd, lag ik daar nog mooi, dan al onder de sterretjes. Ergens een lichtpunt in het duisternis, twas wel heel mooi, maar t is nu ook niet dat ik er super van genoten heb (vré jammer!) Kwam 50 centimeter naar boven, ja, je moet iets eten é. Maar eten, das nu ook laatste waar ik aan dacht. Maar das blijkbaar iets dat ze hier echt niet snappen, als je ziek bent dat je niet kunt eten..anee, want je moet eten anders heb je geen force…en ik eerst, neenee, moet echt niets hebben. Twee minuten later kwam babakar, ja, je moet iets eten é. Neenee, dat ga echt niet lukken. Twee minuten later was papa daar, ja, moet ik je eten brengen of ga je naar beneden of ?? Kheb dan maar gezegd dat ze een bord moesten brengen. Het was couscous, iets dat we hier nog nooit gegeten hebben en ik eigenlijk echt wel graag eet maarja…kmoest ik geen eten hebben é. Toch maar 2 scheppen couscous genomen en dat was het ook. Dan me terug gelegd, maar de pijn in m’n nek en rug gingen echt niet weg. Gelukkig had Ann, iemand van de groep, voltarengell gekocht en heeft Selena m’n nek en rug daar dan mee ingesmeerd, deed moment zelf wel even deugd…maar veel hielp het ook niet. Ondertussen was het toch wel al 10u of later (denk ik, want echt uurbesef had ik niet) dus was het ergens wel tijd dat ik in m’n bedje ging om een volwaardige nachtrust te beginnen. Maar boven zag ik dat niet helemaal zitten, ook omdat ik toch al wat afgekoeld was, de koorts was nog niet volledig weg, maar toch al wat geminderd dus kon ik wel in de kamer gaan liggen. Daar was het wel een beetje warm, maar met de deur open kon er toch een fris briesje door de kamer. Hup, matras, kussen, lakens naar beneden, dat was waarschijnlijk nog het minst groot probleem, al geraakte ik ook wel nog beneden. Eens beneden was ik opnieuw niet zo goed (niet dat ik toen al goed geweest was, maar kom) en toen wel in toilet geraakt, en jawel…de couscous en wat er eventueel nog kon overschieten lag er ook uit. Dan maar opnieuw iets nemen daarvoor, kzeg het, kheb medicatie voor heel m’n leven genomen denk ik, maar helpen…nop! Dan bedje weer in, voor een twee-drietal uurkes, rond 2-3 uur, draaiing in m’n buik. Terug niet zo oke, nog even proberen blijven liggen…oke, toch maar naar toilet. Recht raken was al een opgave op zich, maar tmoest. Dan vlug naar toilet en toen begon het hé. Deze keer was het niet meer lans boven maar langs onder. Wat er nog kon uitkomen, geen idee, maar toch bleef het er maar uitkomen. En doordat ik nog zo’n nekpijn had, begon het toch allemaal wat te draaien en m’n hoofd bonkte voor dood, m’n hoofd leek te zwaar voor m’n lichaam nog. Ik ben dan toch terug buiten geraakt en zo net nog in de kamer maar toen moest ik gaan zitten, Selena wakker maken en het spelletje was weer in route. Zij dan iemand anders wakker maken en nog enkele die wakker werden, nog iets nemen ervoor. Wat voltarengell nog op m’n nek en een massageke, en hopelijk terug wat rust vinden en slapen. Zij dan terug naar hun bed, ik proberen te slapen. En jawel, 2-3 uur later was het weer van dat. Dan was het 5uur, dat is wektijd voor de echte moslims omdat ze dan moeten bidden. Bij de wc raakte ik terug zonder problemen, erna was het weer minder. Terug zelfde probleem en zelfde gevoel als de twee uur ervoor. Maar bouba (billie-boy) had het gezien en was direct bij mij, dus moest ik nog niet tot de kamer geraken. Terug wat op m’n positieven komen en bedje in. Een goede nachtrust was dus ver te zoek, ook voor Selena was dit dus niet zo maarja, twas van onmacht. Enja, eens je de shifts gewoon begint te worden, 2uur later, rond 7uur, de meeste waren toen al wakker (dus een probleem voor toilet, toch iemand moeten buiten jagen) en toen was het gewoon alles erop en eraan. Dusja, nog wat pilletjes nemen, maar die bleven er toch niet in dusja, veel helpen konden ze niet. Terug bed in, m’n temperatuur steeg ook weer dan. Maar niet zo hoge koorts meer gedaan, ook onmiddellijk met een ijszakje zitten afkoelen. Dus op zich was het wel oke. ’s Middags waren ze daar terug gezet, eten eten eten…niets van, geen eten voor mij. Tegen de vooravond was het toch een beetje beter. Dan toch een stukje brood en een heel klein stukje banaan proberen eten. Wetende dat het er waarschijnlijk toch binnen de kortste keren ging uitliggen, uiteraard was het ook zo. Maar tegen de avond heb ik mss toch wel iets kunnen binnenhouden. De zondag moesten we zowiezo vroeg op, de bus vertrok om 5 uur ’s ochtends om dan nog enkele andere dingen te bezoeken ook. Voor mij was dat toch onmogelijk dus ben ik het eerste stuk met de auto kunnen meegaan. Voor vertrek nog een tussenstop, kon niet anders. En dan met de auto terug door de zandwegeltjes eerst en dan door een niet zo’n goede baan. Maar deze keer zat er een zakje klaar zonder gaatjes . Niet echt nodig gehad, al was het wel lastig, maar dat lukte wel. Een uur of 2 verder stopte de auto om te wachten op de bus. Iemand van de bus ging met mij mee verder en zij gingen dan mee met de uitstap, het was allemaal heel verwarrend en ik begreep er niest van. Ik wist van niet meer dat ik gewoon met de auto en sidy naar huis ging rijden, maar dit was dus niet zo. Falay en de vrouwen gingen naar huis, de bus en de auto gingen verder om Pelikan (ofzo) te bezoeken Dus ik moest m’n gerief nemen en ik dacht dan met een taxi verder. Niets taxi, de vrouwen kropen plots allemaal in zo’n lokaal wit busje (is te vergelijken met een geel busje dat reeds gepubliceerd is) waar er dus meer mensen inzitten dan mogelijk is. En ik keek naar falay, ik dacht…dat meen je hier nu toch niet. Want normaal mogen wij daar niet op van de papa, maar jawel, daar ging ik dan. Nog een plaatsje voor mij vrijgehouden, heel attent en daar gingen we dan. Ik nog altijd met het gedacht, dit is maar voor eventjes, om tot bij een auto te raken en dan gaan we verder. Ik nog aan falay gevraagd, is het ver met het busje. Nee hoor, jah…2uur verder zaten we daar nog. Twas echt afzien en moment dat ik dacht, kan niet meer heb ik ook gevraagd als het dan nog echt ver was. Falay zei dat het maar een kwartiertje meer was, dus oke…dat kon er misschien nog net af. En het was ook niet veel langer, maar eens buiten was het toch rondkijken om een toilet te vinden. Daar dan toilet gevonden, dan naar huis in arafat waar we altijd wonen om nog wat medicatie, ook daar nog een toiletstop (moest iets inhalen hé) en dan eens in het huis voor de inleefreis, ook nog eens…of 2 keer… en dan platte rust. Hmmm, platte rust…mama, in m’n kamer zijn er geen matrassen é, aja…die liggen op de bus. Was wel even lachen toen, en zij op zoek gaan naar een matras. Ma kzei hen dat het niet nodig was, op tweede verdiep staan er zetels in de gang waar ik ook kon inliggen, dus heb ik daar gewoon even gerust. Dan toch wel een goed tukje kunnen doen, de anderen even gebeld dat het ‘oke’ was, dat ik hen opwachtte. Zondagavond leek het wat beter al was de diarree nog niet gestopt. Het overgeven was wel oke toen. Maandag dan toch maar naar de dokter gestapt, en heb eigenlijk echt geen idee wat het was. Maarja, nog wat medicatie gekregen (de goede deze keer waarschijnlijk) en terug naar huis. Het was eigenlijk wel heel grappig, we hebben misschien een halfuurtje bij de dokter gezeten (nog niet), maar we hebben zeker meer dan een uur zitten rondrijden om nog andere dingen te halen en mensen die we afgezet hadden terug op te halen. We hadden dan ook nog een nieuwe gasfles nodig, maar in alle tankstations die we al gedaan hadden waren ze leeg. Dus verder zoeken was de boodschap, maar plots stopte papa aan een veemarkt. Falay en papa stapten uit. Sidy bleef zitten met Boo, z’n zoontje, en zei dat ze iets zochten. Kwamen ze wel niet terug met een ram zeker (een levende), hup de koffer in. Ja, dat is voor de buurman, we hebben hem dat beloofd. Die ram zat nog niet goed in de koffer en begon al te kakken (in de schoenen van onzen ami, de chauffeur) papa had daar heel veel leute mee, wat op zich ook gewoon heel grappig was. De manier waarop hij het ook zei als ik vroeg van wie die schoenen waren, och, van ismaella…maakt dus niet zoveel uit :p. En zo gingen we dus verder op zoek naar een gasfles, met een ram in de koffer. Allemaal wel grappig en gelukkig was er in een volgend tankstation wel een volle gasfles. Dus het doktersbezoekje werd een hele belevenis.
Vrijdag 9/04
We gingen dus naar de brousse voor drie dagen. We vertrokken rond een uur of 8 (was de bedoeling) omdat het een heel eind rijden was. De bus werd vol geladen!
We gingen ook naar de warmte dus was het wel handig dat we niet nog in de volle namiddag gingen moeten rijden. Na enkele uren in de bus zitten zijn we gestopt voor een plaspauze en een tussendoortje (het was toen al 12u gepasseerd). Dan een twee uurtjes later zijn we gestopt bij een lokale ziekenhuis om daar dan eerst te eten en te wachten tot de ‘grootste warmte’ voorbij was. Al bleef het natuurlijk wel heel warm. Dan was het eigenlijk echt een soort safari-tochtje, maar dan met de bus. We moesten door zandwegeltjes waar de bus soms maar net door kon om tot het dorpje, Daga, te raken.
Daar sliepen we in een ziekenhuisje dat Sora heeft opgericht. Tegen dat alles uitgeladen was en iedereen wat geïnstalleerd was, was het tijd om te eten. En dan toch wel bedje in. Er konden ook mensen op het dakterras slapen.
Zaterdag 10/04
In de voormiddag was er een ritje met de charetten (paard met kar). Dit duurte een uurtje of iets in die aard. De anderen konden dan genieten van het uitzicht en konden zo ook eens andere dorpjes zien. Maar blijkbaar, eens je een zo’n dorpje gezien hebt, heb je de andere ook wel gezien. Al was het wel eens leuk om te doen, zeiden ze.
Dan was er een inhuldiging van het ziekenhuis, dit ging gepaard met een groot feest. Er was muziek, dans en veel mensen en kinderen. Het was eigenlijk de officiële opening van het ziekenhuis, zo was er volgens mij ook camera bij. Dit feest nam toch wel een aantal uren in beslag.
Cercle Europees…zeg maar wereldwijd :D
Na het feest even rusten om dan ’s avonds terug een feestje te vieren aangezien Gudrun jarig was. En nadien was er zelfs in het dorpje nog een feestje voor degene die wilden, en blijkbaar hebben ze zelfs gedanst.
Zondag 11/04
Zondag was het heel vroeg opstaan omdat ze nog enkele tussenstops wilden maken eer ze naar huis gingen. Om 4uur opstaan om toch rond 5uur te kunnen vertrekken. Deze keer is dat ongeveer wel gelukt. Een beetje voor de middag zijn ze dan in Il de Pelikan gekomen. Dat was ook met een bootje, daar hebben ze pas hun ontbijt gekregen.
Enkele uren later, eens terug op de bus, hebben ze dan een boterham met wat ‘beleg’ gekregen als middagmaal. Ze zijn dan ook nog gestopt aan de grootste baobab van het land. Blijkbaar ook wel mooi om te zien.
Rond een uur of 6 zijn ze dan terug thuis gekomen. Nog wat verfrissen en dan rustig aan, want iedereen was wel heel moe.
Maandag 12/04
Er stond een rustige dag op het menu, enkel lessen en rust, wat heel normaal was. Voor mij zeker nog rust en dus ook een doktersbezoekje zoals reeds te lezen viel. Het was wel al wat beter, koorts was volledig weg en de rest was ook al wat minder. Juist dat ik wat slappekes was, wat normaal is é. Dus in de voormiddag (Senegalees uur al 11uur toch wel) doktersbezoek. Namiddag nog rust en terwijl de anderen dan naar zee waren voor de dansles heb ik toch wat proberen werken voor school. Nog wat tekeningen afwerken, dat lukte wel. Ergens was ik wel beter, maar toch nog zo niet voor 100%. Maandagavond aten we dan op het dakterras, het was namelijk bbq met frietjes.
Daar heb ik toch een beetje van meegenoten en ergens smaakte het me ook wel. Maarja, ik was toch terug te enthousiast en even later lag het er al opnieuw uit. Er was nog een vergadering met uitleg voor komende ‘week’ en het was wel belangrijk dat ik dat hoorde dus bleef ik nog wat zitten voordat ik m’n bed inging. Het was ook heel gezellig boven, twas echt jammer dat ik opnieuw niet zo goed was. Dan bedje in en toch opnieuw, rond een uur of 3 moeten opstaan omdat het niet meer ging. Heel veel pijn in de maag en omstreken, terug wat overgeven. Beetje tot positieven komen en toch proberen slapen, maar kwas echt lijk gedrogeerd door de medicatie, kdenk dat ik ergens een medicatie niet kan verwerken. Heb dan zelf ook m’n dosis en medicatie al aangepast. Maar dus een zoveelste nacht niet kunnen slapen, bij Selena weegt het ook wat door. Maar t is dus niet van niet willen.
Dinsdag 13/04
Dinsdag stond dan il de goree op het programma, dat is een slaveneiland. In de voormiddag waren het nog lessen, dus bleef ik wel nog even liggen om uit te rusten. ’s Middags wilde ik wel mee, anders moet je ook niets doen en heb ik ook niets gezien. Het was al beter en de diarree was toch gestopt en het overgeven kwam volgens ons echt van de medicatie dus dinsdag enkel nog het minimum genomen. ’s Middags dan vertrokken met de bus naar Dakar, omdat il de goree dus een eiland is en we met een veerboot dan verder moesten. Het was wel een drukke bedoening onderweg, file enja, met een bus is het dus echt wel wat zoeken. Maar ons papa’tje deed dat goed. Ik heb wat gerust op de bus om er dan toch wel de hele middag te kunnen staan. Dan met de boot oversteken, was een kwartiertje denk ik, was helemaal niet zo ver. Het was een heel mooi zicht, ook het eiland vanop de boot zag er heel bijzonder uit.
Eens aan wal hadden we een gids die ons alles mooi uitlegde. Het was echt allemaal heel bijzonder, alleen ergens jammer dat het wel heel toeristisch is. Dus ook redelijk wat kraampjes en schilderijen. Dat neemt wel heel veel ‘sfeer’ weg van wat er zich daar eigenlijk echt afgespeeld heeft. Er is daar meer dan 300 jaar aan slavenhandel gedaan. We hebben dan ook het slavenhuis gezien waar de zwarten eigenlijk als beesten behandeld werden.
Ergens wel confronterend, maar door het toeristische was het eigenlijk totaal niet pakkend. Want 5 minuten na dat huis te bezoeken stonden we op een marktje om eventueel nog dingen te kopen. Eigenlijk heel bizar allemaal, maar gewoon realiteit. Ergens ook jammer dat ikzelf niet meer afwist van het eiland of van de gebeurtenis erachter. Het is allemaal wel verteld geweest maar toch kon ik het me niet echt inbeelden. De Holocaust zien we allemaal en kennen we allemaal, maar dat was eigenlijk op z’n minst even erg en daar weten we dan zo weinig van. Héél jammer eigenlijk.
Dan terug naar huis met de bus, opnieuw file, kan niet anders van Dakar. En rond 20u (of iets later) zijn we dan thuis gekomen. Eten en dan nog een vergadering voor komende dagen. Normaal gezien gingen we woensdag een ander eiland bezoeken, en dan donderdag shopping in Dakar. Vrijdag staat dan het grote feest op het menu, en zaterdag vertrekken de andere terug naar huis. Aangezien het al een behoorlijk gevuld programma was, was het moeilijk om er nog iets bij te nemen. Er waren er nog enkele die naar een dierenreservaat wilden gaan, wij ook maar om dat nog tussenin te doen leek ons onmogelijk. Ook omdat ik ziek geweest ben en omdat we maandag toch terug voor de klas moeten staan. Dat dierenreservaat ging dan voor degene die wilden de vrijdagochtend door, maar dat zagen wij dus niet zitten. Dat was hetgeen we maandagavond wisten. Nu tijdens de vergadering werd er plots helemaal niet meer gepraat over een eiland de woensdag. Er ging les zijn in de morgen en dan gingen degene die dat dierenreservaat bezoeken de woensdag na het eten kunnen gaan, terwijl de anderen het schooltje van fien en miet konden bezoeken. Voor ons was het dan ook even…jah, dat hebben we al gezien, dus zouden we eigenlijk wel meekunnen naar dat dierenreservaat, omdat we dat ergens wel heel graag wilden zien. Dus dat nog gevraagd aan Sidy en dat kon wel geregeld worden. Dan vlug bedje in, want iedereen was toch wel uitgeteld. En jawel, een eerste nacht zonder te moeten opstaan…hoeray hoeray!
Woensdag 14/04
De dag begon zoals gewoonlijk met lessen, om 9uur dans en daarna dan Jambéles. De dans was heel moeilijk, aangezien we eigenlijk nog maar heel weinig tijd hebben om te oefenen en die Afrikaanse bewegingen nu eenmaal niet in ons lichaam zit. De danslerares wist even niet wat gedaan, maar we bleven proberen en uiteindelijk lukt het wel (naar onze normen toch). De jambéles daarintegen gaat echt wel vlot en is heel leuk om te doen ook. Dan eten en dan naar het dierenreservaat. Een uurtjehalf met een klein busje, we waren met een stuk of 9 dus ideaal voor 1 jeep. En het was echt onbeschrijfelijk…foto’s kunnen maar een detail tonen van wat je eigenlijk in het echt ziet. Het was echt schitterend, zowel landschap met de heel mooie baobab’s, als de dieren. We hebben echt heel veel dieren gezien, van verschillende antilopen (geen idee hoe ze allemaal specifiek noemen) tot everzwijnen tot mooi gekleurde vogels tot zebra’s tot giraffen tot neushoorn tot struisvogels en aapjes. Ik denk dat ik ze allemaal gehad heb. Maar echt heel mooi dus en echt heel blij dat we het uiteindelijk wel kunnen meedoen hebben!
Mocht ik foto’s gezien hebben en er toch niet bijgeweest zijn, tgooo…tging héél jammer zijn! Maar nu is het dus wij die foto’s kunnen tonen aan anderen. Het was dus echt héél fijn om te doen. Echt ja, onverwoordbaar gewoon, ook landschap onderweg is onbeschrijfelijk. Een heel mooie dag dus. Thuiskomen, een fris douchke nemen en dan wat typen voor de blog en niet te laat bedje in, want het is allemaal best wel uitputtend nog. Morgen staat dan het eilandje op het program en de ‘shoppin’ in Dakar, wat echt ook heel lastig wordt. Ik ontzie het eigenlijk wel wat omdat we dat al eens gehad hebben en het een drukste van jawelste is. Maar we moeten mee aangezien we daar ons schoolgerief zullen aankopen omdat het normaal gezien goedkoper zal zijn.
Donderdag 15/04
Er stond dus weer een drukke dag op het programma, al konden we wel ‘uitslapen’. Aangezien we pas om 10 uur gingen vertrekken naar het eilandje N’gor, kon er om 9uur nog een les gepland worden. Die heb ik toch bewust overgeslaan omdat de dag al zwaar genoeg ging zijn. Dan rond 10uur (of toch wel weer wat later) zijn we vertrokken met de bus richting Dakar. Uiteraard was er opnieuw file, dit komt voornamelijk omdat er werken zijn net voor Dakar. En ze daar van een 3-4 rijvaksbaan (niet dat er strepen staan, maar er kunnen er zoveel rijden als er naast elkaar passen) naar 1 rij moeten. Dit gebeurd ook zeer ongestructureerd, er staan wel enkele politieagenten, maar veel doen zij eigenlijk niet. Wat tijd later zijn we toch tot onze bestemming geraakt, en dan moesten we terug met een bootje naar het eiland. Dit keer was het een bootje met een motor en waar we ook allemaal in konden. Je zag het eiland liggen van het strand, dus het was helemaal niet ver. Op het eiland hebben we dan een doorsteek gedaan naar de andere kant waar we konden genieten van een prachtige zee. Heel mooie golven, heel rustgevend. Echt een wauw-gevoel.
Ook als je gewoon aan het wandelen was, was er dat gevoel. Er waren kleine smalle straatjes, maar die waren dan bedekt met heel mooi gekleurde bloemen. Ook de huizen waren er heel mooi, sommige hadden zelfs een mozaïeken ingang.
Het was er wel heel toeristisch, maar dat maakte niet echt uit, want het was er echt heel mooi!
En dan van de rust naar net het omgekeerde, Dakar…de shopping. Het was eerst nog zoeken waar de bus kon staan en dan wachten op eten. Het was ondertussen 2u30 – 3u, maar dat zijn we ondertussen toch al wat gewoon. We kregen er allemaal een soort van durum…ergens was het wel, juij…dat zal smaken. Maar jammer genoeg smaakte dat dus eigenlijk niet zo lekker, of toch niet van mij. Er lag iets op, en ik denk dat het geitenkaas was, dat me helemaal niet zo beviel. Gedaan met eten vertrokken we met onze tweetjes en een begeleider om ons schoolmateriaal te zoeken. De anderen splitsen zich ook op in groepjes, omdat het zo makkelijk was om dingen te kopen en te discuteren over de prijs, wat hier altijd gedaan moet worden. Dus rond een uur of half vier zijn wij dan vertrokken. We gingen naar de markt, naar een heel klein winkeltje eigenlijk en daar moesten we ons gerief kopen. We verstonden er niets van, want we hadden alles in grote hoeveelheden nodig. 400 rode en blauwe balpennen, gummen, slijpers, passers, … Dus wij vroegen eerst aan Moussa, onze begeleider als we dat daar wel konden kopen allemaal. Blijkbaar geen probleem, dusja, we begonnen met de balpennen. Aangezien we al prijs wisten in Rufisque moesten we zeker een prijs krijgen die lager lag, anders had het niet veel nut dat we het in Dakar kochten. Dusja, daar gingen we dan, ondertussen stonden er ook al meer dan 5 mensen rond ons om te vragen wat we allemaal nodig hadden. Een drukte van jawelste dus, maar alleen rust kan je redden. Nu, de balpennen ging goed, de potloden ook, en toen begon het…de passers. 200 passers vinden, die dan ook nog eens passers zijn. En in rufisque hadden we passers gezien waar er gummen bij zaten, dus we die eigenlijk niet meer apart moesten betalen. We hebben hen dan ook gezegd, want de eerste twee passers die ze toonden was echt niets waard, en toen kwamen ze met het juiste doosje. Dusja, dan prijs vragen…was zelfde prijs als in rufisque. Wij ook vanja, neen, dan kunnen we het evengoed daar kopen en een andere prijs zeggen. Oke, we gingen eerst wel wat te laag, dat beseften we ook dus dan toch wat omhoog krikken. Maar die man zei dat die prijs echt de minimumprijs was, maar das de normale prijs dus dat kon niet. Ondertussen stonden we daar zeker al minimum een uur te discuteren en te tellen en te rekenen. Nu, het feit was wel dat ze daar zeker geen 200 van die passers hadden. Maar dat was zeker geen probleem, ze gingen daar wel om gaan beetje verder. Maar we zagen wij veel mensen rondlopen, maar geen passers terugkeren. En over de prijs waren we het ook nog altijd niet eens, dus voor ons was het duidelijk als de prijs niet zakte dat wij ze ook niet gingen kopen. Maar we dus ook niet moesten wachten tot ze misschien een 20 passers gevonden hadden. Uiteindelijk zijn we het eens geraakt over de prijs en toen begon het. Oké, we zitten al aan 50 passers (na een halfuur). Het was echt 10 passers van dat winkeltje, 20 van daar, nog eens zoveel van daar…het werd ons al snel duidelijk dat we geen zo’n 200 passers gingen kunnen vinden daar. En ook, onze tijd tikte weg want ook wij wilden wel nog eens andere dingen van het marktje zien. We hebben dan nog eens duidelijk gevraagd of ze het konden vinden, was zeker geen probleem, en ook gezegd dat we geen uren de tijd hadden. Maarja, in Senegal is dat…tranqille é, alles op het gemak. En wij hen dan maar proberen duidelijk te maken dat we met een groep zijn en dat we dus niet zoveel tijd hadden. Al vlug kwamen er andere begeleiders van de groep om te zeggen dat ze allemaal al terug op de bus zaten om te verleggen van plaats. Heel frustrerend voor ons, omdat wij ook de markt wilden zien en omdat wij daar echt ons materiaal moesten kopen. Maar we zijn dan met een taxi naar de andere plaats gegaan zodanig de groep toch al kon verleggen. Na een 60 passers te hebben die we eigenlijk wilden, hebben we toch een andere compromis moeten maken (of eerder zij). Er waren nog andere goede passers, maar daar zat geen gum bij, dus als we die kregen met een gum erbij aan dezelfde prijs waren die ook goed voor ons. Zo gezegd zo gedaan, de zoektocht ging verder. We zaten dan plots wel vlug aan een 150, maar dan was het toch terug wat verder zoeken. Ook de telling verliep heel moeilijk omdat er van alle kanten wel iets kwam, en we geen blad hadden om te noteren en iedereen nog andere dingen vroeg aan ons. Allemaal heel vermoeiend en best wel frustrerend. Selena had het gehad, bij mij ging het wel nog en tussendoor dan toch maar een praatje doen met de mensen daar en hen toch maar proberen duidelijk te maken dat ook wij studenten zijn en daar vrijwillig zijn en dat we ook niet alle geld van de wereld hadden. Ondertussen bleven de passers toch komen en zijn we uiteindelijk aan 200 passers geraakt. Dit na een drietal uur. Oké, factuur maken, alles in zakken, geladen als ezels wilden we verder gaan. Maar natuurlijk, alle mensen die daar rondliepen, ja, je moet nu ook meegaan naar ons winkeltje, en ik ben een artiest, kom eens kijken. Ik dan proberen uitleggen dat we in groep zijn en dat zij wachten en dat we echt geen tijd meer hadden. Sommigen verstonden het, anderen dan weer niet. Er was 1 man die echt bleef aandringen, maar ook die hebben we uiteindelijk weg gekregen. Het nadeel was echter dat we wel nog even op de markt wilden lopen en dat we dus wel een andere straat moesten zoeken. Dit heeft nog zo’n halfuurtje geduurd want we waren al bang dat de anderen boos waren en alweer stonden te wachten. Dan vlug taxi nemen naar de andere plaats, en inderdaad, iedereen zat al op de bus…dus was het wel even bang afwachten voor ons. Want het is uiteindelijk niet leuk dat een hele groep moet wachten op twee mensen, maar ook wij konden daar niets aan doen en hadden ook gehoopt dat het wat vlugger ging gaan. Maar ons papa’tje had alles mooi uitgelegd en het was dus geen probleem, de meesten hebben wat geslapen op de bus en zo héél lang waren ze ook nog niet aan het wachten. Tegen 19u zijn we dan terug vertrokken naar huis, en uiteraard…terug file allom! Maar eens de werken gepasseerd waren, ging het wel terug vlot. Dus tegen 21u30 waren we wel thuis. Dan nog eten + nog een vergadering voor vrijdag. Aangezien het dan the big day is, groot ‘afsluitfeest’. Alleen was het toch wat lang wachten op die vergadering zodanig iedereen eigenlijk al half lag te slapen aan tafel. Rond middernacht zijn we dan toch in ons bed kunnen kruipen.
Vrijdag 16/04
Terug een heel onrustige nacht gehad met weer een toiletbezoekje teveel. Het eten bevalt me hier blijkbaar echt niet meer. Het is echt zoeken wat wel en niet nog goed is voor me, en wat ik wel/niet nog kan binnenhouden. Best niet te vettig eten, al is dat hier heel moeilijk. Verlopig het toch proberen op brood en ander droog voedsel te houden. Aangezien de nacht weer tekort was, ben ik toch blijven liggen om nog wat te kunnen rusten en te bekomen. ’s Ochtends was het nog les, zowel jambe, tsabar als dans. Want ’s avonds was het dan het moment voor het grote feest. Dat wilde ik niet echt missen dus wilde ik toch nog wat kunnen uitrusten. ’s Middags zijn de meesten dan wat begonnen met hun valies te maken en ook nog wat te rusten. Ik heb ondertussen eens de foto’s van de meesten gevraagd en op m’n laptop gezet en ook foto’s op de anderen hun kaartje gezet, zo ben je wel eventjes bezig. Ondertussen hadden we ook vernomen dat de terugreis van de groep nog een probleem kon worden, aangezien het luchtverkeer tijdelijk afgesloten was door een vulkaanuitbarsting. Héél raar om dat zo plots te moeten vernemen van het thuisfront, nog maar eens een bewijs dat wij hier eigenlijk totaal niets weten. Maar dus, daar nog niet teveel aan denken en hopen dat alles nog goed komt daarrond, ons voorbereiden voor de feest. Om 19u moesten we aan tafel om dan erna onmiddellijk te vertrekken. Iedereen had z’n kleren al aan, maar het eten om 19u was er toch nog net niet. Een uurtje later ook nog niet…maarja, ondertussen zijn ook de anderen dat al gewoon. Rond 20u30 is het eten dan gekomen waarna het nog wachten was om te vertrekken. Uiteindelijk is de groep rond 22u30 vertrokken. Ja de groep, ik kon helaas niet mee aangezien het ruiken van het eten alweer genoeg was om de toilet op te zoeken. Opnieuw een avond en nacht heel slecht geweest. Voornamelijk pijn in de nek en hoofd. Dus het feestje konden we wel op onze buik schrijven, Selena is hier gebleven aangezien iedereen anders weg was. Rond 3u30 is de groep dan teruggekeerd met veel te veel lawaai, wat eigenlijk gewoon wel normaal is. Het was toch even panikeren, want we begrijpen echt niet goed wat er aan de hand is en waarom ik maar bleef overgeven. Zelf heb ik amper iets binnen, of het is gewoon droog brood…echt raar allemaal. Beetje bang afwachten wat de volgende dagjes zal geven.
Zaterdag 17/04
Uitslapen zat er toch wel in, of toch langer dan gewoonlijk. Opgestaan met nog wat pijn in het hoofd en in de nek. Dus eigenlijk gewoon nog een heel eind blijven liggen, ontbijt had ik nog totaal geen zin in. Tegen de middag dan opgestaan om toch 5 schepjes witte rijst te eten om erna dan maar opnieuw in m’n bed te kruipen. Tegen de vooravond was het dan wel terug beter met ik en heb ik de groep terug wat vergezeld. Tot grote blijdschap van onze papa, als hij me zag zitten, zei hij enkel maar…ik ben content, ik ben content. En dan uiteraard en waarom…aaah, omdat m’n dochtertje hier weer bij zit. Ergens toch wel wat pakkend, want papa was er echt niet goed van dak opnieuw zo ziek was. Hij was er echt hard mee bezig. Ondertussen was dus ook al geweten dat de groep niet voor maandag kon vertrekken. Normaal aten ze zaterdagmiddag nog hier en vertrokken ze dan rond een uur of drie in de namiddag naar de luchthaven. Dus het was een dagje rust en in spanning wachten voor de anderen om toch maar een beetje nieuws te weten. Maar dus voor maandag waren ze niet weg. En zelfs al beetje denkende dat het luchtruim al 3 dagen dicht is, dus er zeker nog een pak andere mensen zitten te wachten, dus maandag echt vertrekken zou al sterk zijn. Nog wat gepraat en niet te laat bedje in.
Zondag 18/04
Ondertussen is de terugreis van de groep nog met een dag uitgesteld. Ergens wel jammer voor ons en ook voor de andere twee belgjes aangezien het voor hen echt wel de laatste dagen zijn en we gedacht hadden het er nog even van te nemen in het ander huisje. Alles op het gemakske en zo toch wat afscheid kunnen nemen. Het is en blijft nu wachten op meer nieuws voor de groep. Met mij gaat het wel weer goed vandaag. We zijn stilletjes aan terug begonnen aan het werk voor school. Want dat moet uiteraard ook nog gebeuren tussen alle commotie in.
Vandaag moet het plots heel snel gaan. De twee andere Belgjes hebben telefoon gekregen dat ze vanavond nog moeten vertrekken. Ergens heel raar en eigenlijk ook niet zo leuk. Kzal ze echt wel missen.
De groep daarintegen is nog niet kunenn vertrekken, zij wachten nog op een hoopvol telefoontje dat ze morgen toch kunnen vertrekken.
Wij trachten ondertussen het werk te hernemen, wat wel moeilijk is met al die commotie.
Groetjes
dus een heel shiek huis met echt heel leuke plaatsen, jammer van de poussière of kzat al onmiddellijk in de zalige zitzakjes. De laatste foto was onze tijdelijke mama, en zondag gaan we dus terug naar dat huisje, echt héél gezellig.
wat ruimtefiguren maken
en onze ami wilde ook werken, geen probleem. Balpennen markeren lukt wel nog! Echt grappig hoe geconcentreerd dat hij bezig was.
ruimtefiguren, waar er nog enkele van moeten gemaakt worden.
allemaal met een truc la zodanig het los kan, en de ontwikkeling gezien kan worden. Ook om op te bergen is het heel handig.
heel wat tekeningen die in achtvoud gemaakt (moeten) worden om in alle lokalen een te kunnen hangen. Dit kan gebruikt worden als inleiding op vlakke figuren, evenweidige rechten, snijdende rechten, ... 
En heel wat schoolmateriaal. Het is nu nog wachten op de kast en de materiaalboxen om alles af te geven. 
dit is dus 50centimeter voor wie hem vergeten was. Een en al spier :p.
mama wilde ons ook even beide op een been hebben, maar echt goed doorzitten durfden we toch niet. En hier mama'tje zonder pruik maar met foular.
papa in z'n supersexy gele training? Hij kwam thuis met de woorden: iedereen noemt me een banaan :D. Ma t is zo mooi!!
Op een feesje, best wel koddig, al zeg ik het zelf :)
